Van 2001 tot 2004 maakte ik voor het het eerst gebruik van een studioruimte voor mijn (portret)fotografie: atelier ‘het Binnenplein’ in het hartje van Epe (pal achter de kroeg en de kerk).
Enkele beeldend kunstenaars huurden deze ruimte, de sfeer sprak me aan en en ik trok bij één van hen in - op de bovenverdieping: oud, vochtig, stoffig, maar uitermate sfeervol en mijn fotografie heeft volop een boost gekregen.
Hier, in het Binnenplein, heb ik hard gewerkt aan mijn ontwikkeling als portretfotograaf door m.n. bezig te zijn met vrij werk. Dit deed ik door o.a. een jaar lang samen te werken met een model en elke maand een fotoshoot (kan me niet herinneren dat we dat toen al zo noemden..) af te spreken met een ander thema.
Eén van de meest bijzondere was toch wel de shoot waarbij ik een beeld, een soort film-still in m’n hoofd had: ‘Tears’. Het idee ontstond heel simpel: Esther (mijn model) vertelde eens dat de tranen altijd over haar wangen liepen, zodra zij uien aan het snijden was bij de broodjeszaak waar zij werkte. En ‘plop’ daar was het beeld: tranen over de wangen, uitgelopen mascara, natte haren, intrigerende blik. Een soort van filmbeeld, een foto met een verhaal. We hebben alles door gesproken, lichtsetting bedacht, Bronica geïnstalleerd en uiteraard uien meegenomen.
Maar alles wat er gebeurde: geen tranen… de uien bleken te oud. Esther gaf aan het ook wel zonder uien te kunnen en de tranen uit zichzelf te laten komen. Turend in de zoeker van m’n Bronica lette ik vooral op de ooghoeken, maar zag geen traan… Totdat ik opeens een trilling van de lippen zag en de tranen uit de buitenste ooghoeken zag komen in plaats van de binnenste waar ik naar keek. En vóelbaar een spanning: die emotie was echt - de tranen waren echt.
Ik schrok er van - toch weten te fotograferen en bovenstaande foto is m.i. één van de krachtigste foto’s uit de serie die ik maakte. Na zoveel jaar voel ik nog die emotie! Waar Esther aan dacht heb ik niet gevraagd en tot de dag van vandaag wil ik het ook niet weten. Dat is voor mij de kracht en ook wel het mysterieuze van deze foto. Analoog, zwart-wit en op 6×6-film opgenomen (kort daarna volgde de overstap naar digitaal).
Na bijna 10 jaar niet meer analoog te hebben gewerkt, pak ik die draad binnenkort weer op. De Bronica staat klaar en de films liggen inmiddels in de koelkast te wachten…