Afgelopen weekend was ik voor een privé-bezoekje in Londen. Heb daar o.a. in de National Portrait Gallery de expositie van Man Ray bezocht. Het is meer dan achttien jaar geleden dat ik een expo van Man Ray in Antwerpen bezocht. ’t Was een prettig weerzien met het werk van deze kunstenaar uit de vorige eeuw (van hem is o.a. het zgn. solarisatieproces bekend geworden in de – analoge – fotografie). Op Waterloo Station moest ik een poosje wachten op mijn reisgezelschap. Ging via een kleine uitgang even buiten het station en daar viel direct een prachtige stem op die uit een gang in de metro klonk. Een intrigerende mannenstem vergezeld door gitaarmuziek ijlde over de trappen naar boven – ik werd er naar toe getrokken. In een nogal verlaten gang stond een roodharige (!) jongen te zingen (met af en toe een passant die er vlot aan voorbij liep). Wát een stem… ’t bleek een uitermate vriendelijke jongen te zijn, hij leek op Mick Hucknall van Simply Red. Even gekletst, genoten van zijn muziek, wat geld in de gitaarkist en m’n kaartje voor het geval hij foto’s zou willen… Dit was nou typisch zo’n ‘Ed van der Elsken-moment’: ‘hallo-foto-praatje en gedag’, maar wel een heel mooi moment. Ik zou ‘m graag nog eens terugzien en horen!