Het idee zat al enkele jaren in m’n achterhoofd, de uitwerking liet even op zich wachten… Zou het lukken om een model in een laagje dunne klei te zetten, de klei te laten drogen zodat ie craquelé-achtig gaat barsten en dan te gaan fotograferen.
Na eerst de klei op de gewenste dikte te hebben gebracht, begon het proces m.b.v. een styliste om het model in klei te zetten en vervolgens met enkele föhns het droogproces te versnellen. Al met al waren we daar ruim een uur mee bezig en kon de shoot beginnen. Daarvoor ruim de tijd uit getrokken, maar geen rekening gehouden met het feit dat het drogen van de klei warmte onttrekt aan het lichaam en het model het heel erg koud kreeg. Fotografietijd derhalve ingekort en keihard doorgewerkt.
Uiteraard begon de klei door het bewegen steeds verder te barsten en van het lichaam te brokkelen. De laatste serie foto’s bewaarden we voor bijgaande pose (waarbij we het risico liepen dat de klei nu echt flink zou gaan brokkelen..). Uit die serie komt bijgaande pose. Een bijna abstract beeld met een hele mooie impact. Of zoals iemand zei: ‘Aards, rauw, maar ook kwetsbaar…. een feniks uit de diepsten der aarde…’
Een bijzondere shoot om te doen en echt teamwork. Het resultaat is er naar. Een artistieke shoot voor wie van anders houdt!